Toen mijn ouders het heel druk hadden met hun werk en het gezin, hadden zij een lange tijd de afspraak dat iedere maand een van hen verantwoordelijk was voor het initiëren van zaken die opbouwend waren voor hun relatie. Zoals uit eten gaan, een bloemmetje kopen, spontaan een knuffel geven etc. Was Januari mijn moeder aan de beurt, dan was in Februari mijn vader aan zet. Het resultaat was dat er steeds initiatieven werden ondernomen om bewust aan de relatie te bouwen.
Stil stand is achteruitgang zegt men. Dat geldt mijns inziens ook voor het huwelijk.
Hoewel ik deze wijsheid wel van huis uit heb meegekregen is het niet vanzelfsprekend om in de voetsporen van mijn ouders te volgen. Met 3 jonge kinderen aan je benen, een met de dag groeiende doe-lijst en chronisch tijd tekort is mijn man soms wel de laatste in een al te lange rij mensen en dingen die mijn aandacht verlangen.
Als je wilt dat iets gebeurt moet je het in je agenda zetten. Het inplannen. Een wijze raad die ik eens ontvangen heb.
Toen wij in verwachting waren van de 2e ging onze eerste zoon af en toe eens een nachtje bij Opa en Oma logeren. Wat vonden we dat heerlijk. We konden weer uit eten met elkaar. Lekker lang tafelen. Samen uit. Samen weg. Uitslapen. Het was even wennen om niet de hele tijd over de kinderen, zwangerschap, opvoeding etc te praten. We merkten toen voor het eerst hoezeer het samen hebben en opvoeden van kinderen ons leven en relatie bepaalde. We gingen bewust moeite doen om het over andere dingen te hebben. Om met elkaar te praten zoals voordat er kinderen waren. Als man en vrouw. Als geliefden. Als beste vrienden. Opgefrist en weer een klein beetje verliefd kwamen we dan weer onze zoon ophalen. 'Dat moeten we gauw weer doen' zeiden we. Want we merkten allebei hoeveel goed het ons deed. Maar de weken werden maanden. We vergaten steeds om een afspraak te maken.
Nu leggen we de logeerweekenden van te voren voor een half jaar vast. De frequentie hangt af van de beschikbaarheid van mijn ouders.
Afspraken worden niet in steen gebeiteld. Er kan altijd iets tussen komen en dan doen we ons best om een andere datum te vinden. Meestal lukt dat omdat we het allebei prioriteit geven. Slechts heel soms wordt een weekend afgelast. En het helpt! Gemiddeld wordt er nu 1x/ maand gelogeerd. En dat doet ons inderdaad zo'n goed!
Plan extra 1-op-1 tijd in met je partner tijdens zware tijden.
Wij hebben (alweer een tijdje geleden) 3 hele zware jaren achter de rug. Onze 2e zoon sliep heel slecht.. Gemiddeld maakte hij ons zo'n 10x/ nacht wakker. In diezelfde periode besloten mijn man en zijn broer, die samen een bedrijf hadden, ieder hun eigen weg te gaan. Wat een familie drama met zich meebracht. En een hele hoge werkdruk omdat hij nu vrijwel in zijn eentje het werk van 3 man ging doen. Je begrijpt, zware tijden dus. Op een gegeven moment merkte ik dat mijn man en ik vooral langs elkaar heen leefden. Op automatische piloot hielden we de boel draaiende. Ik ben toen op zoek gegaan naar een vaste oppas die elke vrijdagavond 2-3 uurtjes kwam oppassen zodat wij samen konden wandelen, praten en elkaar weer even 'ontmoeten'. Ook maakten wij een vaste afspraak met elkaar om intiem te zijn. Dikwijls gingen wij ook naar boven, zodra de kids op bed lagen. Lukten het altijd om die geplande afspraken te houden? Nee. Soms waren we gewoon echt te moe of was er weer een ziek kind. Maar ik weet heel zeker dat deze extra 1-op-1 tijd ons huwelijk sterk heeft gehouden.
Geef elkaar wat extra genade.
Ook dit was voor onze relatie, in die zware tijden, een reddingsboei. En eerlijk gezegd, vaker vanuit mijn man dan vanuit mij. Hij was daarin echt een voorbeeld voor mij. Hoe ziet dat eruit? Nou, als mijn man thuis kwam na een lange dag op het werk zei hij niets van de bende of het feit dat het eten niet klaar was. Extra genade is sommige dingen gewoon door de vingers zien op dat moment (of in die jaren) en je concentreren op wat er wel goed gaat. Extra genade is niet bijhouden wie het meeste gedaan heeft en waar je zelf recht op denkt te hebben, maar rond kijken naar wat er nog gedaan moet worden en je mouwen opstropen om dat te doen. Extra genade is elkaar's vermoeidheid, chagrijnige opmerkingen, gebrek aan aandacht en liefkozingen niet direct als een persoonlijke afwijzing te zien, maar eerder als een uiting van nood: ik heb het nodig dat jij nu even ingrijpt en overneemt. En dat de ander dat dan ook doet. Extra genade is hem zijn sportavond gunnen ook als dat voor jou een-hele-zware-avond-na-een-hele-zware-dag betekent. Extra genade is er niets van zeggen als hij weer eens laat thuis komt van het werk, maar blij zijn dat hij thuis is. Extra genade is de ander een ochtendje uitslapen gunnen. Extra genade is niets zeggen dat je alweer een diepvriesmaaltijd eet. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Soms is het goed om kritisch te zijn en hoge verwachtingen te hebben van elkaar en van je relatie. En soms is het goed om jezelf en je partner wat extra genade te geven.
Heb je tips of suggesties? Hoe geef jij aandacht aan je huwelijk?
Wat een goeie blog! Dankjewel!
BeantwoordenVerwijderenWe hebben vrijwel altijd de hele dag kinderen om ons heen, logisch ook met kids tussen de 1 en de 16 jr. Omdat m'n man van 6.00- 19.00 u. van huis is, is hij er (doordeweeks) ook niet bij als we avondeten, dat is natuurlijk helemaal niet leuk, maar ik ga dan wel gezellig bij hem zitten als hij eet en zo hebben we even de tijd om te kletsen. We leren echt om elk moment uit te buiten, of er nu kinderen bij zijn of niet. En verder...dat van genade is ook echt mooi en nodig en zorgt ervoor dat je alleen maar meer van elkaar gaat houden!
Ja, ik vind dat van genade ook erg mooi. Dank je wel. Eén op één tijd is heel mooi in zware tijden. Spreek af om niet alleen over de problemen te praten. Zoek naar de mooie dingen die er zijn en benoem die.
BeantwoordenVerwijderen