Het goede van een begrenst leven

Een grens klinkt zo beperkend. Zodra men het over regels en grenzen heeft dan borrelt er in mij een geest van rebellie. Ik wil vrij zijn. Onbegrensd. Vrij om te doen waar ik zin in heb. Maar kan dat eigenlijk wel? Kan een mens werkelijk ooit echt helemaal 'vrij' zijn om alleen maar te doen wat hij of zij wil?

Stel dat ik de hele dag alleen maar deed waar ik zin in had? Dat zou op de langere termijn gevolgen hebben zoals verwaarloosde kinderen, een vies, rommelig en vervallen huis, een huwelijk op de klippen, ziekte... Levert het eigenlijk ook nog iets op? Eerlijk gezegd denk ik dat als ik alleen maar deed waar ik zin in had, ik in steeds minder zin zou hebben totdat ik overbleef met een leeg leven, depressief en alleen.

"Een trein zonder rails is vrij om nergens naar toe te rijden."

Zo is ook de onbegrensde mens vrij om nergens te komen. Zoals rails een trein brengen waar het moet komen, zo brengen grenzen ons waar wij moeten zijn.

Toen het schooljaar weer van start ging heb ik samen met mijn man een lijstje gemaakt van dingen die elke dag en week gedaan moeten worden. Dit lijstje helpt mij om elke dag en week te doen wat ik moet doen zodat het leven voor mij en ons gezin plezierig blijft. En het voelt echt goed om zo constructief bezig te zijn. Ik heb er niet altijd zin in, maar als het gebeurd is, heb ik een gevoel van voldoening.
Mijn lijstje begrenst mijn 'vrije tijd', maar die grenzen helpen mij om de moeder, vrouw en persoon te zijn die ik wil zijn, om een leven te leiden waar ik mij gelukkig en voldaan bij voel.

Gods grenzen zorgen ervoor dat ons leven wordt zoals God bedoeld heeft. Dat wij tot ons recht komen. Dat wij komen waar we moeten zijn, worden wie we gemaakt zijn om te worden, dat we onze volle potentie waar maken. Grenzen houden ons veilig zodat we al onze energie kunnen steken in verder komen, in plaats van in leren leven met de consequenties.
Het lijkt de omgekeerde wereld, maar wanneer wij leven binnen de grenzen van God, dan zijn wij het meest gelukkig!

"Israël, bedenk dus dat de HEER, uw God, niets anders van u vraagt dan 

dat u ontzag voor hem toont, dat u de weg volgt die hij u wijst, dat u hem liefhebt, 

hem met hart en ziel dient en zijn geboden en wetten, die ik u vandaag voorhoud, naleeft; 

dan zal het u goed gaan." 

(Deuteronomium 10:12-13)  (nadruk van mij)

(Zie ook Deuteronomium 6:5, 11:1, 13, 22, 19:9 en 

Deuteronomium 5:33, 6:2, 3, 6:18, 24, 7:9, 12-15, 8:16)

God heeft ons gemaakt. Is het niet een logische conclusie dat Hij dan ook weet hoe wij in elkaar zitten en hoe wij (als mensheid) het beste tot ons recht kunnen komen tot Zijn eer?

Foto credit

Hoewel wij als ouders onze eigen kinderen niet zo door en door kennen als God ons kent (ik bedoel - ik heb geen idee hoeveel haren er op het hoofd van mijn zoontjes groeien, maar dat weet God wél!), toch weten wij dikwijls wel wat goed is voor onze kinderen. Wij leggen hen grenzen op om hen te beschermen (wacht op de stoep tot ik bij je ben - dan steken we samen over), hen tot hun recht te laten komen (lichten uit om 21uur anders ben je morgen te moe om je te concentreren op school) en geregeld geven we hen de ruimte om zelf keuzes te maken en van de consequenties te leren zodat ze leren het goede van grenzen te ontdekken (ik neem mijn jas mee voor het geval het dadelijk kouder wordt. Wat doe jij?).

De regels die God ons geeft zijn eigenlijk niet anders dan dat: een spoor die wij mogen volgen om te komen waar Hij ons hebben wil - een goede plek!

Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: ik zal je een hoopvolle toekomst geven. (Jeremia 29:11)

Foto credit

God wil dat het goed met ons gaat. Daarom geeft Hij ons grenzen - om ons te helpen daar te komen, daar waar het goed met ons gaat.