De verloren zoon

Eergisteren waren de jongens en ik naar Burgers Zoo geweest. Super leuk natuurlijk. Tot we in de Bush rondliepen en ik ineens onze 2e zoon kwijt was. Nergens te vinden! De angst sloeg mij om het hart. Ik rende rond en vroeg allerlei mensen of zij hem gezien hadden. Helaas. Waar kon hij toch zijn?

Na een lange en zeer angstige zoektocht zag ik hem. Mijn reactie? Ik was boos! Echt boos. Omdat ik zo bang was geweest. En omdat dit niet de eerste keer was. En omdat hij maar eens echt door zijn kop moest krijgen dat dit gewoon niet kón! Zo gevaarlijk. Zo onverantwoordelijk. Zo zelfzuchtig. Wist hij niet wat hij mij aandeed? Wist hij niet wat er allemaal mis kon gaan en als niemand weet waar hij is... Weet hij niet hoe kwetsbaar hij is!

Goed, gelukkig kon ik dat na een paar minuten ook weer opzij zetten en heb ik hem ernstig op het hart gedrukt hoeveel ik van hem houd en hoe blij ik was dat hij weer terecht was en er niets aan de hand was. Toch maakte mijn eerste reactie mij ongelukkig.

Vanochtend luisterde ik terwijl mijn man aan tafel het verhaal van de verloren zoon voorlas aan onze jongens. Een vader wiens zoon hem zeer beledigd had door zijn nalatenschap op te eisen voordat zijn vader dood was - een onvergeeflijke daad. Een vader die zijn zoon jarenlang niet ziet. Misschien hoorde hij af en toe roddels over hoe zijn zoon zijn hard verdiende geld over de balk smeet. Een vader die niet wist hoe het echt ging met zijn zoon en zich ernstige zorgen maakte, elke dag opnieuw. Een vader die alle reden had om boos te zijn, beledigd, gekwetst, teleurgesteld, wraakzuchtig en onverzoenbaar. Een vader die doodsangsten had uitgestaan om zijn zoon - zou het ooit nog goed komen? En toen die dag dat zijn zoon terug kwam.

Zijn reactie? Hij was blij! Hij was zo blij dat hij onmiddellijk bevel gaf om een feest te organiseren. Hij vergaf alles, vroeg er niet eens naar, verlangde zelfs geen excuses of uitleg. Hij nam zijn zoon onvoorwaardelijk terug als zijn zoon. Hij was teruggekomen en dat was het enige dat echt belangrijk was. Wat een krachtige boodschap van liefde.

Zo wil ik ook reageren als mijn zoon verdwaald, afdwaalt of misschien tijdelijk verloren is. Want ik wil bovenal dat hij weet dat ik zielsveel van hem houdt, dat hij altijd terug mag komen, dat hij altijd welkom is, wat hij ook gedaan heeft. Hij is terug en dat is het enige dat werkelijk belangrijk is.

PS Hoe leert hij dan verantwoordelijkheid? Doordat hij later ontdekt dat er consequenties zijn voor zijn weglopen. Er is voor alles een tijd. Eerst liefde. De rest komt later wel.