De kracht van een glimlach

Als mijn kinderen iets doen wat ik niet leuk vindt dan is mijn eerste reactie om boos te worden. Ik baal. En dat laat ik weten.
Onlangs was ik bij een vriendin op bezoek en zij vertelde mij hoe haar relatie met haar dochter 180 graden omdraaide toen zij zichzelf dit aanleerde: Eerst Glimlachen.

Het lijkt zo eenvoudig. Stompzinnig zelfs. Glimlachen?
Maar de praktijk spreekt boekdelen.

Als je glimlacht kun je niet bozer worden. In tegendeel, je merkt dat je eigen boosheid afneemt.

Als je glimlacht is het ook moeilijker voor de ander om boos terug te doen. Automatisch willen die mondhoeken mee glimlachen. En voor je het weet lach je samen en is de boosheid, irritatie of frustratie verdwenen als sneeuw voor de zon.

Als je glimlacht laat je de zon schijnen, schep je ruimte voor creativiteit en plezier, kun je net iets meer genieten van die lastige trekjes waar je stiekem toch ook van houdt.

Als je glimlacht is je mond bezig en kun je even niets zeggen... ook niets wat kwetsend is of waar je later spijt van hebt. Je hebt even tijd om na te denken. Tot bezinning te komen.

Als je glimlacht in de ogen van je kind dan maak je contact en geef je de boodschap dat je van hem of haar houdt ondanks zijn of haar gedrag. Dat is onvoorwaardelijke liefde. En het begint bij een glimlach.

Probeer het eens zelf.

Stop. Glimlach. 

Neem het gezicht van je zoon of dochter voorzichtig in je handen, kijk hen diep in hun ogen en forceer die glimlach op je gezicht. Het duurt misschien even, maar je lichaam gaat vanzelf meedoen met je gezicht, het ontspant, er komt ruimte. En dan, dan kun je weer scherp genoeg kijken om samen verder te gaan.