Durven uitdrukking te geven aan hoe ik God dagelijks beleef

Bij ons thuis was praten over God de normaalste zaak van de wereld. Er ging geen dag voorbij zonder dat God aangehaald werd in een gesprek. Als ik brieven schreef (dit was de tijd vóór email... o wat klinkt dat oud!) dan schreef ik ook altijd over God en hoe Hij in mijn leven en om mij heen aan het werk was. 

Fotocredit

Toen ik naar Nederland kwam merkte ik dat dit zeer ongebruikelijk was. Zelfs onder de gelovigen (waar ik mee omging) was praten over God niet zo vanzelfsprekend. Ja, op afstand - in theorieën, maar niet in de praktijk: zo heb ik vandaag God's hand in mijn leven ervaren. Ik werd raar aangekeken als ik het wel deed en dus paste ik mij aan (want dat doe je als je een internationale nomad bent - je past je altijd aan).

Jaren zijn voorbij gegaan. Ook ik spreek nog zelden over hoe God werkt in mijn leven. Expliciet. Concreet. De kleine dingen. En het heeft mijn geloofsleven verarmd - dat geloof ik stellig!

Mijn oudste zoon is nu bijna 8jaar. Ik merk dat hij behoefte krijgt om God echt te ervaren in zijn leven. De verhalen en kennis over zijn niet voldoende. 'Het zal wel' is zijn houding. 

Toen ik hierover met God sprak legde Hij dit op mijn hart: ik moet met hem gaan praten over hoe ik God dagelijks ervaar. 

Dat is confronterend. Om 2 redenen.

Ten eerste: Ik ervaar God niet elke dag. Niet omdat Hij er niet is, maar vooral omdat ik zo druk ben met leven dat ik geen tijd vrijmaak om naar Hem te luisteren. Ik praat wel met Hem, maar ik luister niet.

Ten tweede: Ik ben de vaardigheid ontleerd. Ik weet letterlijk niet waar ik moet beginnen. Hoe breng ik zoiets 'ter loops'? 

Hoe doen jullie dat - aan je kinderen en anderen vertellen hoe je God ervaart... in de grote, maar vooral ook in de dagelijkse kleine dingen?