De kracht van gebed - Gelijkenis van het vuile tapijt

Stel dat je een heel vies tapijt hebt. In je kast staat een tapijtreiniger waarvan je weet dat deze heel effectief werkt. Maar je gebruikt hem niet. Teveel moeite. Te weinig tijd.
In plaats daarvan negeer je de vuil. Je zet er meubels op zodat je het niet ziet. Je houdt je bezig zodat je afgeleid bent en er niet aan denken hoeft. Je bent zeer betrokken bij allerlei vrijwilligerswerk zodat je het ook echt te druk hebt - dat ziet toch iedereen?
Soms, als je er echt niet omheen kunt, dan pak je een nat doekje en probeer je half hartig te boenen. Of je pakt nog wat vaker de stofzuiger. Maar liever sluit je de ogen, zucht je eens hard en stort je dan weer op het leven... dat tapijt, dat is toch te ver heen. Daar wil je niet aan beginnen - veel te grote klus.
Je maakt jezelf wijs dat zelfs die krachtige effectieve tapijtreiniger die meer dan eens de klus al geklaard heeft, nu toch echt ontoereikend zal blijken. En waarom zou je eraan beginnen als je toch teleurgesteld wordt? Verspilde moeite.

Foto credit

Wie dit zo leest verklaart zichzelf toch voor gek?

2-wekelijks op kring beginnen we met een rondje hoe wij God hebben ervaren in ons dagelijks leven. Daarna danken en prijzen we God.
Afgelopen kring avond leek het wel van te voren afgesproken... iedereen had het over gebed en hoe God hun gebeden verhoord had.

Nu is bidden niet echt iets waar ik goed in ben. Tot mijn grote schaamte. Ik maak excuses: teveel moeite, te weinig tijd, te druk, teveel aan mijn hoofd, kan mij niet concentreren, zou het echt werken?
Maar gebed is als de tapijtreiniger in de kast. Het is er. Het werkt. Het is krachtig en effectief. En wie bidt maakt - soms over tijd - een wereld van verschil.

Afgelopen week werd ik daar weer aan herinnerd. Mijn zoontje was over de kerstvakantie erg ziek. En hij bleef lang ziek (wat ongewoon is in ons gezin). Toen hij op een zondag 40+ graden koorts had, al 3 dagen geen plasluier, overgeven en diaree werd het mij teveel. Ik maakte mij echt zorgen en hoewel ik natuurlijk wel gebeden had, voelde ik de noodzaak anderen te betrekken. Dus belde ik mijn ouders. Want zij zijn echte gebedskrijgers (prayer warriors). Mijn vader bad samen met mij aan de telefoon en een uur later was de koorts verdwenen. Het kwam ook niet meer terug!
Het heeft nog een weekje geduurd voordat mijn zoontje echt hersteld was, maar het gebed markeerde de omkeerpunt van steeds zieker worden, naar langzaamaan weer beter worden. De verliezende strijd werd een winnende strijd. En dat is een wereld van verschil - door de kracht van gebed. Prijs God!

Een advies dat ik dikwijls gehoord heb is om een gebedsdagboek bij te houden. Simpel gezegd schrijf je daarin de datum waarop je voor iets bidt en waarvoor je gebeden hebt. Regelmatig lees je het door en als God een gebed verhoord, dan schrijf je achter het gebedspunt de datum dat God antwoord gaf. De mensen die mij hierover vertelden zeiden stuk voor stuk erg bemoedigd te zijn door hun gebedsdagboek omdat het zo'n getuigenis is van de kracht van gebed... van de Liefde van onze God.

Houden jullie een gebedsdagboek bij?