God spreekt - maar ik wil het niet horen

God wil mij iets duidelijk maken. En ik wil er niet aan.

Ik wil niet want ik heb het al zo vaak geprobeerd en ben ook zo vaak weer terug gevallen. Ik heb ergens eigenlijk de moed opgegeven. Maar God lijkt mij niet aan mijn lot over te willen laten. Althans, nog niet. Elke dag spreekt Hij mij erop aan. En de boodschap die ik steeds hoor is duidelijk: Als je wilt leven moet je dit veranderen. Als je dat niet doet, zul je sterven.

Foto credit

Dat is best een heftige boodschap. Lijkt mij duidelijke zaak toch? Als het een kwestie is van leven of dood dan kies je toch voor leven? Ik bedoel, dat is toch zo voor de hand liggend dat het niet eens noemenswaardig is? Maar is dat wel zo? Want ik bemerk bij mezelf toch de weerstand. De gebaande bekende weg is zoveel makkelijker dan de strijd (weer) aangaan. Die strijd - daar zie ik zo ongelooflijk tegen op! En de angst om (opnieuw) te falen...
Duizend excuses heb ik, duizend redenen waarom dit niet de juiste tijd is, waarom God nog even moet wachten. Maar nu dit al weken doorgaat en de boodschappen van God steeds heftiger lijken te worden bekruipt mij toch langzamerhand een gevoel van angst. Want ik wil helemaal niet sterven. Dat is gewoon rebellie en gemakzucht die daar net sprak. Ik wil leven - en niet alleen leven, maar leven in de tegenwoordigheid van God.
God laat mij zien dat dit als een muur tussen ons in staat.

Hoe spreekt God mij aan? Een aantal voorbeelden:

Terwijl ik mij als kringleider bezin op de bijbelstudie lees ik:
1 Korintiërs 9:27 "Ik hard mezelf en oefen me in zelfbeheersing, want ik wil niet aan anderen de spelregels opleggen om uiteindelijk zelf te worden gediskwalificeerd."

In mijn stille tijd lees ik:
Deuteronomium 29: 18-19 "Mocht zo iemand bij het horen van de vervloekingen menen: Als ik mijn eigen koppige hart volg zal het me evengoed voor de wind gaan, en zichzelf daarmee geruststellen, dan zet hij alles wat hij is en heeft op het spel. Want de HEER zal het hem niet willen vergeven; de HEER zal zijn gekrenkte liefde wreken en al zijn woede tegen hem laten losbarsten. (...)"

En de volgende dag: 
Deuteronomium 30 11 "De geboden die ik u vandaag heb gegeven, zijn niet te zwaar voor u en liggen niet buiten uw bereik."

Deuteronomium 30:19 en 20 "Ik roep vandaag hemel en aarde als getuigen op: u staat voor de keuze tussen leven en dood, tussen zegen en vloek. Kies voor het leven, voor uw eigen toekomst en die van uw nakomelingen, door de HEER, uw God, lief te hebben, hem te gehoorzamen en hem toegedaan te blijven. Dan zult u lang blijven wonen in het land dat hij uw voorouders Abraham, Isaak en Jakob onder ede heeft beloofd."

Op Groot Nieuws Radio komt net een programma waarin dit onderwerp uitgebreid besproken wordt. Steen goede argumenten worden gegeven om van levenspatroon te veranderen.

Later die week in een heel ander radio programma hoor ik "Verslaafden willen altijd eerst orde op zaken stellen... en dan pas hulp gaan inroepen. Maar de waarheid is: ze krijgen de zaken niet op orde. Steeds opnieuw vervallen ze weer in het oude gedrag. Ze hebben die hulp juist nodig om eruit te komen. Maar daar is zo ontzettend veel moed voor nodig. Om toe te geven dat je een probleem hebt. En dat je het niet op orde krijgt."
Woorden die mij niet meer loslaten. Want het is een feit dat ook ik de zaken liever eerst op orde krijg voordat ik hulp inroep of überhaupt 'met de billen bloot' ga. En ik hoor God mij hierop wijzen en daarmee zeggen: Ik wil dat je niet langer wacht. Ik wil dat je hulp inroept.

Bevestiging
Net als Gideon geef ik met tegenzin toe aan Gods wil. En net als Gideon verlang ik bevestiging. Niet 1x, maar 2x of zelfs 3x! Tastbaar, onweerlegbaar. Niet omdat God niet duidelijk is, maar omdat ik in gevecht ben met mezelf. Een deel van mij wil niet horen wat Hij zegt. Dat deel wil het hoofd in het zand steken, de oren en ogen sluiten. Want ik weet dat het juiste doen niet eenvoudig zal zijn.